«Αγαπητέ Αι Βασίλη,
φέτος ήμουν το πιο καλό κοριτσάκι και θέλω να σου ζητήσω κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Θέλω να έχεις καλά όλους όσους αγαπώ και να τους χαρίσεις απλόχερα όλα όσα επιθυμούν για να είναι ευτυχισμένοι. Επίσης θα ήθελα να κάνεις εμένα λιγάκι πιο δυνατή ώστε να μπορώ πάντα να είμαι δίπλα τους χωρίς να πω ούτε για μια στιγμή κουράστηκα. Θέλω ο χορηγούλης μου να καταφέρει και να κάνει αυτό που θέλει για να νιώθει υπέροχα και να μη υπάρξει άλλο ατομάκι που θα το πληγώσει γιατί θα του κόψω τα πόδια-η δύναμη που λέγαμε;;. Θέλω η χαζή μου να έχει ότι θέλει και να πάνε όλες οι επιθυμίες τις κατ’ ευχή! Θέλω το αναμνησάκι μου να κερδίζει πάντα και τα θέλω της να γίνουν πραγματικότητα. Και τα αλάνια μου να έχουν οοοοτι οοοοτι θέλουν και να περνάμε τα μαθήματα χωρίς να καθόμαστε να διαβάζουμε- χαχαχα ! :)

Ευχαριστώ πολύ, το Νατασσσσάκι»

Αν ήμουν λοιπόν 10 χρονών αυτό ακριβώς θα έγραφα στο περιεχόμενο του φάκελου που θα έλεγε έξω «Προς τον Άγιο Βασίλη…». Όμως δεν είμαι 10 αλλά 20 χρονών και επειδή για μένα ο Αι Βασίλης δεν ο γερασμένος κυριούλης με την όμορφη και λαμπερή γενειάδα αλλά και ούτε ο μπαμπάς ή η μαμά μου θα απευθυνθώ σε αυτό που πιστεύω πως όλοι πραγματικά απευθυνόμαστε όταν γραφούμε το γράμμα μας και δε ζητάμε υλικά αγαθά. Απευθυνόμαστε στον εαυτό μας λοιπόν, γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να μας δώσει τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις;; Ποιος θα είναι αυτός που θα σταθεί δίπλα στους φίλους ή γενικότερα στους ανθρώπους που αγαπάμε;; Κανένας άλλος εκτός από τον εαυτό μας… άπλα πρέπει να βρούμε τη δύναμη να ξεπεράσουμε τα όρια μας και να γίνουμε αυτοί που θέλουμε. Αυτοί οι πιο δυνατοί, πιο αληθινοί, πιο υγιείς, πιο ζωντανοί, οι γεμάτοι αγάπη και ελπίδα για τη ζωή!

Είναι πολλές οι φορές που έχω ακούσει ότι κάποιοι από τους ανθρώπους γύρω μας έχουν αυτό που λένε θλίψη - μελαγχολία των Χριστουγέννων. Έτσι λοιπόν έψαξα λίγο και βρήκα κάποια πράγματα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Ψυχολόγοι αναφέρουν «Η κατάθλιψη των Χριστουγέννων είναι γεγονός και συμβαίνει τόσο σε μικρούς όσο και σε μεγάλους χωρίς να κάνει διακρίσεις. Άνθρωποι που ζουν βασανιστικά αυτές τις ημέρες που εκτός από τον πόνο που έχουν, δεν τους επιτρέπεται να τον εκφράσουν στους άλλους, γιατί επικρατεί μία άγραφη συμφωνία ότι όλοι είμαστε ευτυχισμένοι και αγαπημένοι τα Χριστούγεννα.» . Νομίζω πως αυτού του είδους η θλίψη που νιώθουν οι άνθρωποι αυτοί οφείλεται κυρίως στην απουσία των αγαπημένων τους, είτε αυτοί είναι συγγενείς και φίλοι είτε είναι ο σύντροφος τους. Γιατί δυστυχώς δε μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή… όταν σου λείπουν οι δικοί σου έχεις ένα μικρό ελαφρυντικό νιώθοντας κάποιες στιγμές μισός! Βέβαια υπάρχουν και απόψεις που δε μπορώ να επικροτήσω για κανένα λόγο, όπως «Όσοι είναι θλιμμένοι τις ημέρες τον εορτών, είναι συνήθως θλιμμένοι και τις αργίες και τα Σαββατοκύριακα. Μπορεί να είναι περίοδοι ξεκούρασης και ανανέωσης αυτές οι ημέρες αλλά για κάποιους ανθρώπους που δεν αντέχουν να έρχονται αντιμέτωποι με τις επιθυμίες, τους στόχους, τη ζωή τους είναι καλύτερες οι εργάσιμες ημέρες καθώς είναι όλοι απασχολημένοι στις υποχρεώσεις τους. Υπάρχουν άνθρωποι που διαμαρτύρονται ακόμη και για το ότι στις αργίες δεν παίζονται στην τηλεόραση τα αγαπημένα τους σήριαλ και ως εκ τούτου δεν μπορούν να ‘ξεχαστούν’, καθώς ο μοναδικός μηχανισμός άμυνας που χρησιμοποιούν είναι η άρνηση.» Για ένα σήριαλ;; Όοοοχι… με τίποτα! Γιατί να μη θέλει κάποιος να κυνηγήσει τους στόχους του;; Να κάνει πραγματικότητα τους τις επιθυμίες του όταν έχει άπλετο ελεύθερο χρόνο. Αχ! Δε ξέρω... ο καθένας έχει το δικαίωμα να νιώθει και να δείχνει όσα θέλει και αισθάνεται. Όμως να μη επηρεάζει όλο αυτό που τους γύρω του! Όλοι μπορούμε να αισθανθούμε κάπως αρκεί αυτό να μη επηρεάζει και να διαλύει τη χαρά του ανθρώπου που είναι δίπλα μας. Μια φίλη μου είπε «Μπορείς να νιώθεις όπως θες, αλλά γιατί όταν είμαστε μαζί να μου το μεταδίδεις;; Όταν είμαστε μαζί, είμαστε ΜΑΖΙ… δεν είσαι μονή με τις σκέψεις σου και με όσα σε προβληματίζουν!» Ααααχ! Έχεις δίκιο ρε αγάπη! Οι σκέψεις μας είναι μόνο για μας και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δε πρέπει να υποβόσκουν στις στιγμές μας με τους άλλους. Ξεκίνησα από αλλού κατέληξα αλλού… ουφ σταματώ! Κλείνω πηγαίνοντας στην αρχή! …

H θλίψη των Χριστουγέννων
Φώτα, στολίδια, γιορτινές μελωδίες πλημμυρίζουν αυτή την εποχή την πόλη μας.
Και ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι δείχνουν να το διασκεδάζουν, υπάρχουν κάποιοι, έστω και λίγοι που μπορεί να φαίνονται ότι περνάνε καλά, όμως μετράνε τις μέρες μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο που ζούνε…

6 Δεκεμβρίου 2008, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος 15 ετών μαθητής… είμαστε σε μια χώρα που ο καθένας μπορεί να σηκώσει ένα όπλο και να αφαιρέσει μια ζωή. Είμαστε ωραίοι σε αυτή τη χώρα. Θα μπορούσα να μιλώ ώρες για το πόσα λάθη έχει κάνει αυτή η κοινωνία αλλά το μόνο που θέλω να πω είναι ότι η νεολαία έχει φτάσει τα όρια της και έκανε το μπαμ! Η οργή της είναι πλέον φανερή και κάθε χρόνο τέτοια μέρα γίνεται η Αθήνα και οι άλλες πόλεις της Ελλάδος γίνονται πεδίο μάχης όσο σκληρό και αν ακούγετε αυτό. Ενώ το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν οι μεγαλύτεροι θα έπρεπε να είναι να προστατεύουν και να συμπαραστέκονται στους νέους, να ακούνε τα προβλήματα τους, να τους βοηθούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους το μόνο που τους λένε είναι ότι «ΟΙ ΝΕΟΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ» ή «Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ». Πως μπορείς να λες και να ζητάς από ένα νέο κάτι τέτοιο όταν το μόνο που καταφέρνεις όλα αυτά χρόνια είναι να τον καταστρέφεις;; Όταν η παιδεία που του δίνεις δεν είναι ανάλογη όλων αυτών που πρέπει;; Ζητάς χωρίς να δίνεις;; Που ισχύουν αυτά;; Καταστρέφετε ότι πιο πολύτιμο υπάρχει σε μια κοινωνία και αναρωτιέστε μετά γιατί βαδίζουμε από το κακό στο χειρότερο. Ήθελα να ‘ξερα αν στο κόσμο γεννιούνται μόνο χαζοί… γιατί όλοι αυτοί που είναι τώρα μεγάλοι υπήρξαν νέοι και είχαν την οργή μέσα τους που σπάνια εξωτερίκευαν. Δηλαδή μεγάλωσαν και ξέχασαν αυτά που πέρασαν;; Πως μπορείς να ξεχνάς και να φέρεσαι όπως σου έχουν φερθεί;; Είναι πολλές οι ερωτήσεις και λίγες έως μηδενικές οι απαντήσεις. Εγώ το μόνο που θέλω να ζητήσω είναι απλό, η σημερινή νεολαία να μη κάνει τα ίδια λάθη με τοις προηγούμενες, να μη φερθεί εγωιστικά λέγοντας ότι «Σιγά μωρέ ο πρώτος θα είμαι ή ο τελευταίος που θα λειτουργήσει έτσι;;». Ναι, ας είναι οι προηγούμενοι οι τελευταίοι και εμείς αυτοί που θα κάνουμε τη διαφορά. Όχι για κανέναν άλλον αλλά πρώτα απ’ όλα για μας τους ιδίους… γιατί πρέπει να τα αλλάξουμε όλα για το δικό μας καλύτερο και ομορφότερο μέλλον! ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
(Καθυστέρησα λίγο αλλά τα κατάφερα!)

Πως μπορείς να θεωρήσεις κάτι δεδομένο;; Δηλαδή δε μπορώ να το καταλάβω αυτό. Δεδομένο δε μπορεί και ούτε και μπορούσε να θεωρηθεί ποτέ κάτι ή κάποιος. Ας πούμε το «Σ’ αγαπώ», πως μπορεί να λες σε κάποιον ότι η αγάπη μου για σένα είναι δεδομένη… δηλαδή λες σήμερα σε κάποιον ότι τον αγαπάς και μετά από 8 μήνες ακόμα ισχύει χωρίς να έχει αλλάξει κάτι, χωρίς καμία επιβεβαίωση. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι αν ισχύει για σένα κάτι δε μπορεί να το φανταστεί ο άλλος;; Όταν νιώθεις κάτι το λες και γι αυτόν που το ακούει είναι κάτι πολύ όμορφο που πολλές φόρες έχει ανάγκη να το ακούσει και εσύ απλά το θεωρείς δεδομένο. «Α! Το ξέρει πρέπει να το ξαναπώ;;» Ε ναι! Γιατί όταν αγαπάς κάποιον θέλεις να είναι καλά και όταν δεν είναι για να γίνει πρέπει να πεις κάτι το κάνεις. Θεωρείς τον άλλον δεδομένο… τον έχασες!

Όταν είσαι ερωτευμένος αλλά δυστυχώς όλα αυτά που θες δε μπορούν να γίνουν, όταν έχεις χάσει έναν φίλο χωρίς να ξέρεις το λόγο μπορεί ένα sms να σου δώσει μια ελπίδα;; Υπάρχουν στιγμές που ελπίζεις τρελά να χτυπήσει το κινητό και να είναι το άτομο που θες. Υπάρχουν στιγμές που κτυπάει το κινητό το πιάνεις και το κρατάς σφιχτά στα χέρια σου και παρακαλάς να δεις το όνομα του/της. Τις περισσότερες φορές δεν είναι αυτός που λαχτάρας, όμως και να ήταν αν αυτό που έγραφε το sms δεν ήταν αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις;; Τότε τι;; Αντί να ενθουσιαστείς και να λάμψεις από χαρά στενοχωριέσαι. Να ονειρευτούμε λοιπόν. «Αχ ας γράφει ότι μ’ αγαπά και ότι έχει κάνει λάθος και θέλει να τα διορθώσει όλα και γίνουμε όπως ήμασταν, δυο φιλαράκια αχώριστα που κάθε φορά που μιλάμε θα πεθαίνουμε στα γέλια. Ή αντίστοιχα ότι θέλει να μιλήσουμε για να είμαστε μαζί». Τι ωραία που θα ήταν να πραγματοποιούνταν το ιδανικό. Συνήθως όμως αυτό που λαμβάνεις είναι κάπως έτσι «Δε φταις εσύ για κάτι απλά έχω απομακρυνθεί επειδή δε προλαβαίνω και πολύ. Ή αντίστοιχα πως ξέρεις ότι δε γίνεται να είμαστε μαζί γιατί σε βλέπω σα φίλο». Άρα απλά και μόνο το ιδανικό sms φέρνει την ευτυχία. Το πραγματικό sms όμως;; Τα συμπεράσματα δικά σας…

Αναρωτιέμαι πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει αυτή η χώρα. Πως μια χώρα τέτοιου πολιτισμού, τέτοιων αξίων και τέτοιου ήθους έφτασε να είναι μια χώρα ανήθικη -όσο σκληρό και αν είναι αυτό-, ανάξια σεβασμού και όχι μόνο από τους «έξω» αλλά και από τα ίδια της τα παιδία, όσο για το πολιτισμό δε μπορώ να καταλήξω ακόμα. Φταίει ο ένας φταίει ο άλλος… είναι το μόνο που ακούω από τις τηλεοράσεις από τους γύρω μου. Ε ναι ρε παιδία φταίνε και οι πολιτικοί. Μόνο που, θυμίστε μου λιγάκι ποιοι τους έδωσαν το πάτημα ανεβάζοντας τους εκεί πάνω να μας πατήσουν κάτω;; Ουπς κοίτα να δεις… αυτοί που ψηφίζουν! Άρα … ποιος άλλος φταίει;; ΕΜΕΙΣ! Αυτοί είναι εκεί πάνω επειδή εμείς τους βάλαμε. Και ήθελα να ‘ξερα πότε θα αλλάξουν τα μυαλά όλων αυτών των πωρωμένων που ακόμα ακούω ότι υποστηρίζουν κόμματα. Πως ρε άνθρωπε υποστηρίζεις ακόμα αυτούς που έχουν φέρει τη κοινωνία σε αυτά τα χάλια;; Πως λες ότι δε φταίνε όταν το μόνο που κάνουν εκεί πάνω είναι αν γεμίζουν τις τσέπες τους από αυτά που κάθε μέρα κόβουν από τα άπλα και μεσαία νοικοκυριά;; Και το τραγικό της υπόθεσης είναι πως τα ακούς από αυτούς που έχουν πληγεί… τι τους λες μετά;; Δε μπορώ να καταλάβω αν τους προσφέρει κάτι όλο αυτό. Που αντί να καταλάβουν κάτι από την σημερινή κατάσταση της κοινωνίας δε παίρνουν χαμπάρι. Όταν δε ξέρουμε αν μέχρι το τέλος του χρόνου θα πηγαίνουμε για ένα καφέ και θα πληρώνουμε με ευρώ ή θα γυρίσουμε στις δραχμούλες οι άλλοι χτενίζονται. Όταν η ανεργία κτυπάει κόκκινο, όταν οι περισσότεροι παίρνουν πτυχίο και το μόνο που σκέπτονται είναι η επομένη μέρα στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα, όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε, όταν οι φοιτητές σκέπτονται τα χρήματα για τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών για να πάνε στις σχολές τους και αναβάλουν συνεχεία το πότε θα πάνε στο super market για τα απαραίτητα της εβδομάδας, όταν τα μικρά παιδία βλέπουν με λαχτάρα όλα αυτά που θέλουν και οι γονείς τους δε μπορούν να τους τα προσφέρουν και στεναχώριουνται και αυτά αλλά και εκείνοι που δεν έχουν τις δυνατότητες που είχαν κάποια χρόνια πριν, ε τότε έχεις φτάσει στο πάτο. Δεν έχει άλλο! ΔΕΝ έχει… τι άλλο πρέπει να γίνει;; Πως αλλιώς να δηλώσουμε όλα αυτά που νιώθουμε;; Και υπάρχει και άλλο… όταν ξέρεις ότι αυτό το άρθρο είναι γραμμένο από κάποια μόλις 20 χρονών και συμφωνούν και άλλοι πιο μικροί σε ηλικία τότε...τι;; {:/} Έτσι το μόνο που μπορώ να πω εγώ είναι ένα μεγάλο «ΝΤΡΟΠΗ», ντροπή σε όλους εσάς που μας κάνατε εμάς της νέας γενιάς να σκεπτόμαστε έτσι. ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!

Αναρωτιέμαι πολλές φόρες αν μια φιλία μπορεί να κρατήσει για πάντα και μέσα από τις σκέψεις μου καταλήγω στο ότι μάλλον μπορεί. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί… Οι βασικές προϋποθέσεις λοιπόν κατά τη γνώμη μου είναι η ειλικρίνεια και η αμοιβαία και ανιδιοτελής αγάπη. Φίλοι για πάντα λοιπόν! Όταν μιλάμε για φίλια μιλάμε για δυο ανθρώπους που δε μπορεί ούτε και πρέπει να μπει τίποτα και κανένας – και το τονίζω αυτό ΚΑΝΕΝΑΣ- ανάμεσα τους. Ξέρω ξέρω ξέρω όταν κάποιος θα έρθει και θα σου πει κάτι για τη/το φίλη/ο σου είναι 1000% σίγουρο ότι θα σε βάλει σε σκέψεις. Ποια θα πρέπει είναι η επομένη κίνηση σου;; Πως θα πρέπει να συμπεριφερθείς στον άνθρωπο που έχεις περάσει τόσα μαζί του;; Ε λοιπόν το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να το συζητήσεις μαζί του. Να δώσεις την ευκαιρία στον άνθρωπο που έχεις περάσει μαζί του τόσες όμορφες στιγμές να σου εξηγήσει γιατί και τι ακριβώς έχει γίνει. Όσο σοβαρό, όσο τραβηγμένο και τρελό μπορεί να είναι αυτό που έχεις μάθεις. Του χρωστάς μια ευκαιρία για να σου εξηγήσεις! Είναι μεγάλη η λέξη «χρωστάς» αλλά όταν έχεις περάσει πολλά δίπλα σε κάποιον και αυτός ήταν πάντα εκεί χωρίς να πει κουβέντα, τότε ΝΑΙ το χρωστάς! Επαναλαμβάνω, φίλια για πάντα λοιπόν που ταυτίζεται με τη αφοσίωση και εμπιστοσύνη για πάντα…

Από μικρή αναρωτιόμουν πως κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να κρατήσει τις σκέψεις του και τις στιγμές του, είτε είναι όμορφες είτε είναι άσχημες, σε ένα βιβλιαράκι… Ένα βιβλιαράκι με τίτλο «το Ημερολόγιο μου». Η απάντηση αυτή ήρθε για μένα πέρσι. Έτσι λοιπόν κατάλαβα πως το βιβλιαράκι αυτό είναι ο «ανθρωπάκος» σου, που αλλάζει συνεχεία μορφή και όνομα ανάλογα τη περίσταση και το εκπληκτικό είναι ότι τον εμπιστεύεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη! Του λες τα προβλήματα σου, τις σκέψεις σου, τις αναζητήσεις σου, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σου! Όμως σε ποιον θα τα έλεγες όλα αυτά έτσι άπλα χωρίς να το σκεφτείς;; Μμμμ νομίζω ξέρω… στον εαυτό σου φυσικά! Ο «ανθρωπάκος» λοιπόν είμαστε εμείς, ο ίδιος μας ο εαυτός. Που ξέρεις ότι δε θα σε κρίνει δε θα σου πει ότι κάνεις λάθος. Μπορούμε να του πούμε ακόμα και τα πιο κρυφά και επικίνδυνα μας «θέλω», λέξεις, σκέψεις, επιθυμίες που δε θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα και στο κολλητό μας φίλο. Η έννοια λοιπόν του ημερολογίου με βρίσκει σύμφωνη με τη προϋπόθεση ότι αυτός που μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία δε τρέφει τον εγωισμό του και δεν κλείνεται στον εαυτό του διαγράφοντας τους ανθρώπους που τον αγαπούν και το νοιάζονται…