Από μικρή αναρωτιόμουν πως κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να κρατήσει τις σκέψεις του και τις στιγμές του, είτε είναι όμορφες είτε είναι άσχημες, σε ένα βιβλιαράκι… Ένα βιβλιαράκι με τίτλο «το Ημερολόγιο μου». Η απάντηση αυτή ήρθε για μένα πέρσι. Έτσι λοιπόν κατάλαβα πως το βιβλιαράκι αυτό είναι ο «ανθρωπάκος» σου, που αλλάζει συνεχεία μορφή και όνομα ανάλογα τη περίσταση και το εκπληκτικό είναι ότι τον εμπιστεύεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη! Του λες τα προβλήματα σου, τις σκέψεις σου, τις αναζητήσεις σου, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σου! Όμως σε ποιον θα τα έλεγες όλα αυτά έτσι άπλα χωρίς να το σκεφτείς;; Μμμμ νομίζω ξέρω… στον εαυτό σου φυσικά! Ο «ανθρωπάκος» λοιπόν είμαστε εμείς, ο ίδιος μας ο εαυτός. Που ξέρεις ότι δε θα σε κρίνει δε θα σου πει ότι κάνεις λάθος. Μπορούμε να του πούμε ακόμα και τα πιο κρυφά και επικίνδυνα μας «θέλω», λέξεις, σκέψεις, επιθυμίες που δε θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα και στο κολλητό μας φίλο. Η έννοια λοιπόν του ημερολογίου με βρίσκει σύμφωνη με τη προϋπόθεση ότι αυτός που μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία δε τρέφει τον εγωισμό του και δεν κλείνεται στον εαυτό του διαγράφοντας τους ανθρώπους που τον αγαπούν και το νοιάζονται…