Βασικά έχω καταλήξει στο ότι είμαστε δήθεν. Κάθε κίνηση που κάνουμε αποσκοπεί στο να δείξουμε πόσο υπερφανταστικοί και σουπερτέλειοι είμαστε. Ναι. Από το πιο απλό. Η μουσική. Όταν κάποιος λέει ότι ακούει πραγματική μουσική (σαν κι εμένα δηλαδή, ντάξει γιώτη μη βαράς, σε εσένα το χρωστάω) και όχι αυτές τις πατάτες που κυκλοφορούν είναι δήθεν. Όποιος ντύνεται με συγκεκριμένο τρόπο και υποστηρίζει ότι έχει δικό του στιλ είναι δήθεν. Όλα τα κάνουμε για να δείξουμε πόσο ωραίοι και όχι άσχημοι είμαστε. Γι' αυτό υποσυνείδητα ζητάμε τα like των φίλων μας στο facebook μετά από κάθε ανέβασμα φωτογραφίας η τραγουδιού. Το άλλο που το πας? Αυτό που λέμε ''δε μ' αρέσει να ακολουθώ τη μάζα'' έχουμε αναρωτηθεί κατά πόσο ισχύει? Κατά πόσο οι επιλογές που κάνουμε είναι δικές μας? Εεεεε? Σκέψου το λίγο για 2 λεπτά και μετά συνεχίζουμε.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σιγά που το σκέφτηκες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όσο διαφορετικοί και ξεχωριστοί νομίζουμε ότι είμαστε από τους άλλους στη πραγματικότητα είμαστε απαισιότατοι και ένα μάτσο βιόλες και κάθε μέρα βγάζουμε τα γούστα άλλων (βλέπε βιομηχανία μόδας, μουσικής, τηλεόρασης κλπ). Όπως και στην έκθεση που έγραφα στο σχολείο (που ευτυχώς δεν έμοιαζε με αυτό) πρέπει να προτείνω και μια σοβαρή (!) λύση. Θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος μπόγιας που να πετάγεται από τις γωνίες με μια απόχη και να μαζεύει τέτοιο κόσμο σε ένα φορτηγάκι που θα γράφει ''ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ''. Δε θα τον υποψιαστεί κανείς. Μετά θα τους στείλει για πειραματόζωα στη Βόρεια Κορέα και με το πέρασμα των χρόνων....Πωωω πάλι ξέφυγα.
Τα λέμε αρρώστιες