«Αγαπητέ Αι Βασίλη,
φέτος ήμουν το πιο καλό κοριτσάκι και θέλω να σου ζητήσω κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Θέλω να έχεις καλά όλους όσους αγαπώ και να τους χαρίσεις απλόχερα όλα όσα επιθυμούν για να είναι ευτυχισμένοι. Επίσης θα ήθελα να κάνεις εμένα λιγάκι πιο δυνατή ώστε να μπορώ πάντα να είμαι δίπλα τους χωρίς να πω ούτε για μια στιγμή κουράστηκα. Θέλω ο χορηγούλης μου να καταφέρει και να κάνει αυτό που θέλει για να νιώθει υπέροχα και να μη υπάρξει άλλο ατομάκι που θα το πληγώσει γιατί θα του κόψω τα πόδια-η δύναμη που λέγαμε;;. Θέλω η χαζή μου να έχει ότι θέλει και να πάνε όλες οι επιθυμίες τις κατ’ ευχή! Θέλω το αναμνησάκι μου να κερδίζει πάντα και τα θέλω της να γίνουν πραγματικότητα. Και τα αλάνια μου να έχουν οοοοτι οοοοτι θέλουν και να περνάμε τα μαθήματα χωρίς να καθόμαστε να διαβάζουμε- χαχαχα ! :)

Ευχαριστώ πολύ, το Νατασσσσάκι»

Αν ήμουν λοιπόν 10 χρονών αυτό ακριβώς θα έγραφα στο περιεχόμενο του φάκελου που θα έλεγε έξω «Προς τον Άγιο Βασίλη…». Όμως δεν είμαι 10 αλλά 20 χρονών και επειδή για μένα ο Αι Βασίλης δεν ο γερασμένος κυριούλης με την όμορφη και λαμπερή γενειάδα αλλά και ούτε ο μπαμπάς ή η μαμά μου θα απευθυνθώ σε αυτό που πιστεύω πως όλοι πραγματικά απευθυνόμαστε όταν γραφούμε το γράμμα μας και δε ζητάμε υλικά αγαθά. Απευθυνόμαστε στον εαυτό μας λοιπόν, γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να μας δώσει τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις;; Ποιος θα είναι αυτός που θα σταθεί δίπλα στους φίλους ή γενικότερα στους ανθρώπους που αγαπάμε;; Κανένας άλλος εκτός από τον εαυτό μας… άπλα πρέπει να βρούμε τη δύναμη να ξεπεράσουμε τα όρια μας και να γίνουμε αυτοί που θέλουμε. Αυτοί οι πιο δυνατοί, πιο αληθινοί, πιο υγιείς, πιο ζωντανοί, οι γεμάτοι αγάπη και ελπίδα για τη ζωή!