Αυτό που με απασχολεί τις τελευταίες μέρες είναι το εξής: ένα υπερτεράστιο ποσοστό των κινούμενων σχεδίων στη τηλεόραση έχουν ως πρωταγωνιστές ζώα. ΖΩΑ! Άραγε έστειλε ποτέ κανένα παιδάκι γράμμα στη warner bros για να ρωτήσει "πως στο καλό μπορεί να συνεννοηθεί ένας λαγός με μια πάπια, δηλαδή τι γλώσσα μιλάνε, λαγούδish ή παπeek; " ή  ¨πόσο γκαου μπιου μπορεί να είναι η γιαγιά ώστε να έχει ταυτόχρονα για κατοικίδια : ένα καναρίνι ( με κεφάλι 15 φορές μεγαλύτερο από το σώμα του ) , ένα γάτο (τελείως ανίκανο να φάει το παραπάνω τερατοπούλι) και ένα σκύλο (τελείως  guest star ). Σε αυτό το σημείο θέλω να δηλώσω υπεύθυνα ότι όλες οι ταινίες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι τελείως φυσιολογικό ένας κοινός άνθρωπος , χωρίς να παίρνει τίποτα περίεργο, μπορεί να τραγουδάει με τον άλβιν και τη παρέα του, να παίζει με τα στρουμφάκια, και να μαλώνει με το μιάουθ, είναι ένα τεράστιο ΟΧΙ! Τέλος  αν η ντόρα η εξερευνήτρια διάβαζε αυτές τις γραμμές θα της έλεγα ότι είναι ότι πιο παράφωνο και μπλιαχ δείχνει η τηλεόραση και να διωχτεί. Γεια
*Από όλα αυτά εννοείται οτι εξαιρείται ο μπομπ σφουγγαράκης , οτι πιο εμπνευσμένο έχει δείξει το σταρ και ένας από τους ελάχιστους λόγους για να ξυπνήσουμε νωρίς το σκ εγώ και η Γλύκα! Και φτάνει πια με τη καραμέλα ότι είναι γκει, εμένα με φτιάχνει τη μέρα και στη τελική, είναι αυτός που είναι και ξέρει ποιος είναι. Αν δεν ήταν αυτός που είναι, ποιος θα ήθελες να είναι;
Τα λέμε αρρώστιες