Η αλήθεια είναι ότι είχα βολευτεί γράφοντας ακυρίλες αλλά ήρθε ο Άκης να με ξεβολέψει και να με ρίξει στο καζάνι με τις σκέψεις. Γι' αυτό και εγώ θα κάνω κάτι που δε το συνηθίζω, θα μιλήσω σοβαρά. (λίγο)
Φαντάσου αυτό: δαγκώνεις τη λαμαρίνα με έναν τυπά η μια τύπισσα που έχει αυτό το κάτι που θέλεις κλπ. Χωρίζετε. Ακούς όλη μέρα τέτοια τραγούδια .Ή τέτοια. Ή τέτοια (κατάλαβες τι εννοώ τέλος πάντων). Το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις να τριγυρνάς από δω και από κει προσπαθώντας να ξεχάσεις την ύπαρξη του ατόμου του/της. Μετά θέλεις να ξεχάσεις αυτά που έκανες για να ξεχάσεις και αυτός ο κύκλος έχει τον ατέλειωτο. Δηλαδή αυτή η μέθοδος είναι αποδεδειγμένα τόσο μα τόσο καλή που την ακολουθεί όλη η ανθρωπότητα; Μάλλον όχι..Γιατί δε μαθαίνουμε όμως από τα λάθη των άλλων; Άμα σε πουν ότι σε μια συγκεκριμένη πλατεία τα περιστέρια κουτσουλάνε πιο πολύ από το συνηθισμένο, μπορεί να μη πας. Άμα σε πουν ότι το να γυρνάς από δω και από κει σου χαλάει τη ψυχή, θα το χλευάσεις και θα το αμφισβητήσεις μέχρι να το καταλάβεις κι εσύ. Πλησιάζοντας στο τέλος σκέφτομαι αν μια ασφαλής επιλογή είναι να μην ερωτευόμαστε καθόλου. Γλιτώνεις όλα τα παραπάνω. Για λόγους που δε ξέρω πως να περιγράψω αυτό δε γίνεται. Όπως και να το κάνουμε μας χρειάζεται αυτό το ξεμυάλισμα, αυτό το χάσιμο, ακόμα και η αυτοκαταστροφή που ακολουθεί όταν τελειώσει το πανηγύρι. Νομίζω ότι μοιάζει με την πτώση με αλεξίπτωτο. Ίσως επικίνδυνο, αλλά ποιος θα έλεγε όχι;
Τα λέμε ρε αρρώστιες