Υπάρχουν δυο ειδών αναμνήσεις… αυτές που όταν τις σκέφτεσαι χαίρεσαι και παίρνεις κάποιον τηλέφωνο και του λες «θυμάσαι αυτά είχαμε κάνει τότε;;» και υπάρχουν και οι αναμνήσεις που όταν έρχονται στο μυαλό δακρύζεις και λες «μακάρι να ήσουν εδώ διπλά μου και να με έκανες να γελάσω ξανά…» Όποιου είδους και να είναι οι αναμνήσεις που έχει κάποιος το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να τις κρατήσει και να πορευτεί μαζί τους… Οι αναμνήσεις είναι η είσοδος στο παρελθόν και όχι η έξοδο από αυτό. Το παρελθόν είναι ένα κομμάτι μας, ένα κομμάτι της ζωής μας. Ακόμα και αυτές που μας πληγώνουν, μας θυμίζουν όμορφες στιγμές γεμάτες χαρά! Είναι λιγάκι τραγικό βεβαία το γεγονός ότι μια γλυκιά και χαρούμενη ανάμνηση μπορεί να κρύβει μέσα της τόσο πόνο, όμως ξέρουμε ότι κάποτε ζήσαμε έντονα και χαρήκαμε με αυτή. Αν σκεφτούμε αυτό τότε ίσως το δάκρυ που θα κυλίσει από τα μάτια μας όταν φτάσει στα χείλη να προκαλέσει το χαμόγελο τους… { :) } Οι αναμνήσεις μας ανήκουν και ΠΡΕΠΕΙ να ζήσουμε μαζί τους!!!