Τι τραγούδι να σου αφιερώσω; το τελευταίο βράδυ μου; η ζωή εδώ τελειώνει;
-φωτεινή δεν μπορώ, δεν είμαι καλά
-γιατί, τι έχεις;
-δεν ξέρω
-το φανταριλίκι φταίει
-όχι, δεν είναι αυτό

Αυτή λοιπόν η συζήτηση γίνεται το τελευταίο διάστημα με έναν καλό μου φίλο ο οποίος…Ωιμέ! μπαίνει φαντάρος κ προσπαθεί μάταια να με πείσει ότι δεν το έχει πάρει κατάκαρδα...και σαν να μην έφτανε αυτό έχει καταφέρει κ μου έχει μεταδώσει αυτή την καταθλιπτική συμπεριφορά γι 'αυτό το ΤΡΑΓΙΚΟ που του συμβαίνει.

Έχοντας λοιπόν αυτό το έρεισμα θα ήθελα να σας μιλήσω για το πόσο απορίας άξιο είναι το πώς η ελληνική κοινωνία-οικογένεια αντιμετωπίζει την στρατιωτική εκπαίδευση: “πω ρε φίλε, πας φαντάρος;’’ (και βλέπεις την απόγνωση ζωγραφισμένη στα μάτια τους).Λες και πάει στον πόλεμο κ είναι πιθανό να μην ξαναγυρίσει. Αυτοί είναι οι πονεμένοι, παλιοί γνωστοί με τον στρατό οι οποίοι έχουν περάσει απαίσια επειδή έχουν καθαρίσει τουαλέτα ή τους την έχει πει ο ανώτερος τους κ δεν το άντεξε ο αντρικός τους εγωισμός.. τι λες βρε παιδί μου!!

Απ' την άλλη πλευρά, τι να πω γι’αυτή την δύσμοιρη την μάνα που κλαίει κ οδύρεται γιατί «χάνει»-ο χριστός κ η Παναγία-τον γιό της. Μέσα στο κλάμα κ στις δύσκολες ώρες που περνά λοιπόν αποφασίζει, συνήθως, να πνίξει τα συναισθήματα της στην κουζίνα, μαγειρεύοντας για ένα τσούρμο ανθρώπους που θα καλέσει για να μαζευτούνε όλοι μαζί συγγενείς κ φίλοι να αποχαιρετίσουνε το καμάρι της που φεύγει για τα ξένα.

Πέρα από την διακομόδηση της κατάστασης αναγνωρίζω ότι ειδικά όταν τα παιδιά φεύγουν απ το σπίτι τους σε μικρή ηλικία ίσως να αντιμετωπίσουν κάποιες δυσκολίες προσαρμογής τον πρώτο καιρό όμως η κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι τις τελευταίες ώρες πριν την αποχώρηση είναι η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο!!!
Έτσι, δημιουργούν στο φανταράκι μας μια καταθλιπτική, ματαιόδοξη συμπεριφορά η οποία μόνο σε καλό δενμπορεί να του βγει..

…Και τελικά, σαν να μην έφτανε ο οικογενειακός οδυρμός έρχεται κ το αποτελειωτικό χτύπημα. Πάει το μαλλί!! Πάει λοιπόν στο κομμωτήριο για την κηδεία της τρίχας, η οποία τρίχα θα πρέπει να είναι πλέον τόσο μικρή που δεν θα κοκαλώνει και δεν θα στέκετε πια, με το μισό κιλό ζελέ, στον αέρα.. μεγάάάλη απώλεια αυτή. καταστροφικές οι συνέπειες.. δεν θα τρέχουν πια τα κοριτσάκια πίσω μας.. Α ρε πατρίδα αχάριστη.. τι θυσίες κάνουμε για πάρτη σου…!!!!

Ξέρω πως πολλοί από εσάς θα σπεύσετε να σκεφτείτε, καλά, που ξέρει αυτή μωρέ; Γυναίκα δεν είναι; Ναι δεν διαφωνώ, μπορεί να μην πάω φαντάρος ποτέ μου όμως αυτό δεν με εμποδίζει να έχω άποψη!

Κλείνοντας έχω να πω πως ευτυχώς (σε αυτή την περίπτωση) που δεν έχω αδερφό κ η δικιά μου μάνα δεν θα «χάσει» το γιό της μαζί με την λογική της!!

Καλή σου θητεία ;-)