Ναι, κι εγώ, παρά τις προτροπές και τις φωνές κολλητών και φίλων να μην το δω, έκανα το λάθος και πήγα στο Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα 2010 edition. Και ήταν άσχημο. Κακογυρισμένο. Χωρίς να έχω δει τη θρυλική version της δεκαετίας του '80, μπορώ να καταλάβω πως το μόνο που έχουν κοινό είναι η χάλια ποιότητα βίντεο και τίποτα άλλο. Γιατί, όταν ο πιο αστείος χαρακτήρας μιας ταινίας γεμάτης με νέα παιδιά και με τον Κώστα Βουτσά για λυκειάρχη, είναι η αθυρόστομη καθαρίστρια με 10 λεπτά συνολικού χρόνου επί οθόνης, τότε κάτι τρέχει. Αυτό που με πείραξε, όμως, πιο πολύ και από το Φλωρινιώτη και από το Γαλάτη και από τον Κατσουράνη(!) είναι η διαφήμιση. Δεν μπορεί μία ταινία, ακόμη και ελληνική, να έχει περισσότερες διαφημίσεις ακόμη και από μονοθέσιο της Ferrari στον τελικό της F1. Σιχάθηκα να βλέπω όλους τους μαθητές να χρησιμοποιούν μόνο κινητά Xperia X10, λες και είναι προγραμματιστές για Android. Μου ψιλοάρεσε, βέβαια, η όλη φάση με τον τυπά από το 11880 και τη φουκαριάρα τη μάνα του, αλλά όχι την άμεση διαφήμιση για αυτό. Και τέλος, πείτε μου. Υπάρχει κυλικείο στην Ελλάδα με αφίσες Έψα, Κρέτα Φαρμ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο Φάτσα Κάρτα, το οποίο, όμως, είναι πάντα άδειο; Εάν θέλετε κάπου να ξοδέψετε το χρόνο σας ΜΗΝ το κάνετε σε αυτήν την ταινία. Όχι για τις απαίσιες ερμηνείες των παιδιών. Όχι για τη διαφήμιση. Όχι για τα ανούσια αστεία. Αλλά για την απίστευτη ελληνική παρακμή και κιτσαρία που παρουσιάζεται. Κλειδώστε την ταινία στην κινηματογραφική κόλαση και μην την ξαναβγάλετε ποτέ!