Καθημερινά χιλιάδες ανθρώπων χρησιμοποιούν διάφορα μέσα μεταφορών, όπως υπεραστικά και αστικά λεωφορεία, τρένα για να μετακινηθούν στις δουλειές τους , στα μέρη που σπουδάζουν και όλοι δείχνουν κουρασμένοι και βιαστικοί ,αδιάφοροι για το τι γίνεται γύρω τους , βυθισμένοι στις σκέψεις τους , νευρικοί και αγχωμένοι , αναθεματίζουν περιμένοντας στην ουρά για τα εισιτήρια και στη διάρκεια της διαδρομής κοιτάζουν συνέχεια το ρολόι τους και ανυπομονούν να καταφθάσουν στον προορισμό τους . Μόλις, λοιπόν, σταματήσει το όχημα στο οποίο επιβαίνουν , φουριόζοι και με μια μανία σπεύδουν στις πόρτες όλοι για να φύγουν το γρηγορότερο δυνατόν χωρίς να χάσουν άλλο χρόνο. Σε αυτό το σημείο αρχίζουν και τα παρατράγουδα. Άλλοι βιάζονται να ανέβουν κι δεν περιμένουν αυτούς που αποβιβάζονται κι ακούγονται μέσα από το όχημα κάποιοι να μουρμουρίζουν: «τι άνθρωποι κι αυτοί δυο λεπτά δεν μπορούν να περιμένουν να κατέβουμε; εε ρε κόσμος !», άλλοι σκέφτονται: «καλά αυτή εδώ η μπροστινά μου τι κάνει; δεν μπορεί να μαζέψει λίγο τον πισινό της να περάσουμε». Με αποτέλεσμα να εντείνονται τα νεύρα και ο θυμός. Σχεδόν όλοι μας λοιπόν , θεωρούμε τις διαδρομές αυτές αν και αναγκαίες για να επιτελέσουμε τις δουλείες μας, χάσιμο χρόνου κι αναρωτιόμαστε με τι μέσο θα μπορούσαμε να είχαμε φτάσει γρηγορότερα , «μήπως με αεροπλάνο;». Γιατί ο χρόνος είναι χρήμα όπως πολύ καλά ξέρουμε! Κι όμως μια τέτοια διαδρομή κάθε άλλο παρά χάσιμο χρόνου είναι, όπως νομίζουμε, γιατί πολύ απλά ποτέ δεν έχουμε σκεφτεί τι είναι αυτό που κάνουμε στη διάρκεια της διαδρομής ή θα μπορούσαμε να κάνουμε! Στη διάρκεια του ταξιδιού παρατηρούμε από το παράθυρο μας τις εικόνες να χάνονται με μεγάλη ταχύτητα από μπροστά μας σαν ταινία ή ντοκιμαντέρ . Όλες αυτές οι εικόνες είναι και στιγμές, μέρη , τοπία που αν το καλοσκεφτεί κανείς ενώ κάθε μέρα ή γενικά πολύ συχνά τις συναντούμε δεν τους δίνουμε την απαραίτητη σημασία . Εκτός αυτού, έχουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε τη μέρα που βρίσκεται μπροστά μας , να οργανώσουμε το πρόγραμμά μας , να αναπολήσουμε πράγματα που αφορούν τον εαυτό μας ,ίσως ακόμη και τη δουλεία μας , τα σχέδια για το κοντινό μέλλον , να παρατηρήσουμε τον κόσμο γύρω μας και να κάνουμε ακόμη και την αυτοκριτική μας , ίσως και να εντοπίσουμε τυχόν προβλήματα που επιδέχονται λύση. Ναι κι όντως ίσως σας φαίνεται περίεργο , αλλά άμα το καλοσκεφτείτε δεν είναι και τόσο εύκολο να τα κάνουμε όλα αυτά τις υπόλοιπες ώρες τhς μέρας με τις εργασίες και τις σκοτούρες που έχουμε. Η διαδρομή αυτή είναι χρόνος για τον εαυτό μας , κι ευκαιρία για τη σκέψη μας να ταξιδέψει ακόμη πιο μακριά από ότι το σώμα μας και να εμβαθύνει ίσως και σε ιδέες και θέματα που γεννιούνται μέσα από τις καθημερινές στιγμές. Ακόμη και η ευκαιρία να ακούσουμε λίγη μουσική και να ηρεμήσουμε είναι ένα ενδεχόμενο σπάνιο για ορισμένους λόγω φόρτου εργασίας . Άλλωστε, στην εποχή που επικοινωνία έχει χαθεί, αυτές οι διαδρομές είναι μια ευκαιρία για συναλλαγή με καινούρια άτομο , η ανταλλαγή απόψεων και καταπολέμηση της ιδέας ότι ο χρόνος κυλάει κι εμείς είμαστε κολλημένοι στην κίνηση χωρίς να έχουμε φτάσει στη δουλεία μας! Ας μην ξεχνάμε άλλωστε το ποίημα του Καβάφη:
«…Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.» Γιατί ακόμη και σε μια τέτοια μικρή διαδρομή σημασία έχει το ταξίδι κι όχι μόνο ο προορισμός. ;)